weer thuis

De allerlaatste vakantiedag was nu echt aangebroken.
De wekker gezet, maar dat was eigenlijk niet nodig, want in het hotel tegenover het onze hadden ze een bruiloft, en daar hebben ze zo een giga party van gemaakt dat tot een uur of half 3 muziek te horen was, en geen Tiroler muziek.

Volgens zeggen bleek dat ze om half 5 op straat hebben staan dansen, dus die zullen wel flink wat spirituosen hebben geconsumeerd.

De koffer had ik de vorige avond al gepakt, dus, ik hoefde hem alleen maar dicht te ritsen en er mee naar beneden te gaan, want we moesten de koffers inleveren, die dan in volgorde werden weggezet zodat we niet steeds hoefden te verkassen.

Om 6 uur was ik al beneden, het was nog donker en stil, en, ik hoorde hoe Sjaak zijn belofte waarmaakte, om ons wakker te bonken, dat had hij gezegd, ik timmer bij iedereen een paar keer op de deur en dan ga ik weer verder. Je hoeft heus niet met een slaperig gezicht en in je nachtgewaad naar buiten te komen, maar dan weet je dat het tijd is om op te staan.

En, inderdaad. over 2 verdiepingen klonk gebonk. Ik dacht nog:"Aha, Sjaak kwijt zich goed van zijn taak."De buurman, oude zeeman Rinus, was al wakker. Hij kwam als tweede beneden en we hebben nog lekker wat gebuurd. Gaandeweg kwamen er meer mensen naar beneden.

De koffers werden weggebracht en daarna was het wachten tot de eetzaal open ging, maar omdat het Zondag was werd daar de rustdag gehouden en was alles nu heel anders opgesteld, je liep elkaar in de weg en er was irritatie. Waarschijnlijk door de slechte nacht en het idee dat ons weer een lange saaie dag wachtte tot we thuis waren.

Om 8 uur zaten we dan, zoals afgesproken, allemaal in de bus. Het zonnetje scheen. Dat geeft dan al direct een ander gezicht. Tot half 10 was het heel rustig in de bus want sommige mensen deden een tukje, en we waren in bekwame handen van een wakkere buschauffeur die ook zijn mond hield, om zijn passagiers de nodige rust te gunnen.

Om 10 uur kwam er weer leven in de brouwerij en stond te koffie te pruttelen. Het ging vrij vlot, dus, we waren in een beste stemming.

Achter mij zaten 3 dames, helaas ook alle 3 al weduwes, en ze deelden snoepjes uit onder elkaar en ik kreeg ook telkens een snoepje. Ik heb het maar geaccepteerd ook, zo gezellig. Niet doorgeven, alleen een snoepje pakken, dus, we waren vriendinnetjes geworden.

De ene vrouw, tante Jos, had al een paar keer een mooie foto van mij gemaakt. Ik noemde haar in stilte tante Hennie, omdat ze op mijn eigen tante Hennie leek. En haar doopnaam was Johanna, dus, Hanna of Hennie, dat was dan vertrouwd. Ze was ook al een keer in Lourdes geweest en dat had ze ook erg indrukwekkend gevonden. Zo babbelend ging de tijd wel voorbij en konden we de beentjes weer even strekken .

Om ons weer wat wakkerder te maken had de chauffeur een DVD van George Baker opstaan, dus hadden we ook wat te kijken en te horen.

Bij de lunch, in een druk wegrestaurant , heb ik dan eindelijk eens een keer bockworst genomen. Dat hoort tenslotte bij de echte Duitse lekkernijen, met een beetje pasta en een schepje rauwkost. Het heeft me gesmaakt. Iemand had een plaatsje voor me vrijgehouden, Thea, ja , zo heette ze ook en ze was een vrolijk vrouwtje, leek op Doris Day, de oudere versie. Dus, ook makkelijk te onthouden. Doris en Thea. Ik werd vroeger ook wel Doris genoemd. Het was wel een keertje lastig, toen Jos op de achterbank zei:"Hee, Thea,"en ik keek om. Toen zei ze, ach schat, we hadden het niet tegen jou. Jij hoorde natuurlijk jou naam noemen. Zij heet óók Thea."En Thea vertelde dan weer dat ze van de week in het restaurant ook iemand Thea hadden genoemd, toen keken er drie vrouwen om en hadden alle 3 Ja gezegd. Populaire naam, dus. (hihi)

Na de middagkoffie had iemand de chauffeur een DVD aangereikt van een Belgisch dameskoortje dat optrad in de Keukenhof. Prachtige beelden, Nederlandse muziek, dus, iedereen ging lekker meezingen.
Alles kwam voorbij. Kleine Greetje uit de Polder, Ritme van de Regen,
Que Sera, en ook de dood van een clown. Een vrouwtje uit ons gezelschap was heel baldadig en maakte theatrale gebaren en zong, met een dramatisch gezicht:"Maar nu is ie dood."En ze maakte ons clubje vanachter in de bus aan het lachen. Sorry voor de clown, maar het was heel gezellig daar op de achterbank.

Om half 5 gingen we eten, er was al op ons gerekend, want het restaurantje was bekend onder de chauffeurs. We kregen schweinenbraten, lekker zacht, diverse groentes, en dat was al een week geleden, rauwkost ( wat geen aftrek vond) appelmoes ( je behoort te wachten tot de appelmoes...) Spa rood ( ik heb liever Spa blauw, eerlijk gezegd, maar goed ) en witte wijn. Vooraf een heldere bouillon.
Als toetje kwam er een ijsje op tafel.

Verzadigd en tevreden weer verder richting Nederland. Maar, we waren nog niet in Keulen, en dat was, volgens Sjaak, op Zondag een knelpunt, want iedereen ging weer naar huis terug en er waren wegwerkzaamheden, 4baans werd 2 baans, over ritsen hadden ze nog niet echt gehoord of ze hielden zich er niet aan, het regende inmiddels behoorlijk, er waren auto`s met pech, maar, hij hoopte ons er vlot door te loodsen.

2 uur later waren we er uit. Jaja, dat is wat. 2 uur in een langzaamrijdende file. Maar, toen vertelde Sjaak wat hij gezien had, en dan weegt 2 uur niet op tegen de eeuwigheid, want hij had een traumaheli gezien, een auto die uit alleen maar kwarten bestond, 2 dekens in het weiland met iets er onder. Goed dat ik het niet gezien heb, ik droom soms wel eens van enge ongelukken.

Die mensen krijgen dan ook weer een heel akelig bericht thuis. En die zitten eeuwig in het verdriet, terwijl wij alleen maar last hadden van 2 uur oponthoud. Wat mopperen de mensen vaak en veel over een verloren
uurtje. Net wat Emiel Ratelband toen brulde:"Tsjakkaa. Je zit in de file en je moet mee. Je moet er maar het beste van maken."Dat deden we. Snoepen, smsjes plegen met mijn zus, dat het een latertje zou worden
Al met al kwamen we pas om 10 uur aan bij de Nederlandse grens, en dan moesten we in bussen die ons naar de diverse opstapplaatsen zouden brengen.

Daar was nogal wat onduidelijkheid over en voor we er achter waren welke bus ieder moest hebben was het al half 11. Dan naar Eindhoven. De stad Breda stond nergens vermeld, dus, ik moest maar achter de anderen aanhobbelen. Iedereen mopperde, ik niet. Ik heb maar heel rustig staan wachten en denken:"We zien wel. Als ik maar eens thuis ben."Ze mopperden op de reisorganisatie, maar ja, dat kwam alleen door die file. De eerste passagiers moesten er in Eindhoven uit. En dat was een nogal luidruchtig groepje. Meneer had bij een tussenstop een onschuldig blikje Cola gekocht, maar uit zijn tas haalde hij een flesje bier, zodat hij eerst een half plastic bekertje bier had en daarbovenop een kwartbekertje Cola. Ze vroegen de chauffeur hoe ver het nog was naar Eindhoven en hoe laat ze daar zouden aankomen. Kwart over 12 was het antwoord. Ik zei niks maar dacht, na Eindhoven komt Tilburg en dán pas Breda. Jezus, hoe laat zou ik thuis zijn?"

In Eindhoven verlieten de druktemakers de bus en zeiden:"Nou, wij zijn gelukkig bijna thuis."Ik merkte nog op ( waar ze geen aandacht aan besteedden) Ja, jullie wél. Ik was helemaal over mijn slaap heen en zat maar naar de wegenborden te kijken. Tilburg, 21 kilometer. Breda 40 kilometer. In TIlburg moest ik mijn zus bellen, want dan konden ze zelf vanuit Roosendaal richting Breda gaan rijden, op de Tomtom. In Tilburg ging het zwijgzame groepje dat achter in de bus zat weg. Er was zelfs nog een meneer die me een hand gaf en Wel Thuis zei. Dat waren dus aardige mensen. Ik bleef alleen over met de chauffeur die zei dat hij zoiets nog nooit had meegemaakt.

Maar, eindelijk, om 10 over half 1 stond ik op het station. Mijn zus en zwager waren er nog niet.

Net toen ik dacht van"Waar blijven jullie"riep mijn zwager me, dus daar was ik wel blij mee. Eindelijk. Over de vakantie gepraat, wat ik gezien en gedaan had, en dan eindelijk om half 2 lag ik op bed. Gelukkig ben ik toch in slaap gevallen en werd Maandagochtend tot mijn grote schrik om kwart over 10 wakker. Heb eerst alle klokken in huis gecheckt, maar ze liepen allemaal gelijk. Hallo, dat noemen ze doorhalen.

En dan krijg je het. Wassen draaien, huishouden doen, boodschappen tekort komen, maar, ik heb een heerlijke vakantie gehad. Het volgende uitje is in November, een weekendje Nieuwveen, al dan niet thuisgebracht en anders met de trein. Ook al niet erg. En een weekendtas is dan voldoende, al heb ik twee tassen vol cadeautjes.

Maar, dat neem je niet mee terug. Nou, dit was het dan. Toen ik thuis kwam bleek dat de buurman onder ons gestorven was. Hij was ook al gecremeerd. Vanmorgen sprak ik zijn weduwe. Ze was heel flink, flinker dan ik, die tranen in mijn ogen kreeg. Die man was zwaar ziek en hij had zoveel dingen dat zijn lichaam op was en de dood als een verlossing gekomen is en ze hebben in alle rust thuis afscheid van hem genomen, waar hij zelf geen erg meer in had. Zo kan het ook.

Een na laatste vakantiedag

Op de laatste echte vakantiedag ( ach, wat jammer ) hebben we een dagje cultuur gedaan.

Omdat er de dag van tevoren nog geen mensen waren geweest die in Ellmau`s Zauberwelt hadden vertoeft, en voor de mensen die het zo leuk vonden dat ze nog wel een keer naar de sneeuw wilden, kregen we een herkansing.

We hadden anderhalf uur want de boerenmarkt zou pas om 1 uur open gaan, en het was half 12 toen wij er waren, maar dat had Sjaak express gedaan, omdat hij anders geen plek meer had voor zijn bus.

De bus was wel een heel eind van de skilift, dus moesten we nog een dik kwartier lopen, en je voelt het in je benen, van de hele week, dus dat ging niet echt vlot, maar, door vol te houden bereikte de slak de akker.
Zo ook wij. Het regende wel gestaag, dat was wel jammer, maar, daarentegen bestond de hoop, dat het boven sneeuwde.

We konden gelijk in de monorail plaatsnemen dus daar hadden we een bofje bij. 4 minuten laten zaten we weer in de sneeuw, en, inderdaad, er was in 1 nacht een heleboel bijgekomen.


Hier kun je het verschil zien, als de foto`s in elk geval niet gewist worden.
Nu was het niet zo druk in het restaurant want de muziek was er nu niet. Ik heb maar een bestelling gedaan van frietjes en meervalfilet. Best lekker.

Rond 12 uur weer in de afdaling en weer dat stuk terug naar dat dorpje. Een van ons had last van etalagebenen en moest om de zoveel tijd stil staan om even uit te rusten. Die mag volgens mij wel eens naar de huisarts.

Tussen de weg naar het dorp en de boerenmarkt was een kerkje. Een kerk heeft altijd een bijzondere aantrekkingskracht op mij. Je kan er even zitten, van alles denken, een kaarsje opsteken voor een medemens of gewoon, uit dankbaarheid. Er is gelukkig in Oostenrijk atlijd wel een Maria-altaar.

Terwijl de anderen doorliepen ging ik even de stilte opzoeken. Er liepen een man en een vrouw rond en er zat een vrouwtje te bidden. Bij het Mariabeeld was er niemand maar het stond er vol met kaarsjes.

Kaarsjes opgestoken uit dankbaarheid en voor mijn hobbymaatjes en iedereen die het op de een of andere manier nodig heeft, en de thuisblijvers. Hopelijk is de warmte en de aandacht aangekomen.

Na een 5 minuten ging ik de drukte weer in en hoorde muziek. Dus volgde ik het geluid maar en kwam vanzelf op de Boerenmarkt. Er loopt daar van alles, dus, je hoefde niet persé rekening te houden met je reisgezelschap. Als we om 3 uur maar weer bij de bus waren.

Het verschil met een Nederlandse Braderie, is, dat er hier veel meer ambachtelijke stands zijn, kaarsen van echte bijenwas, waarvan de was vloeibaar is en in mallen wordt gegoten. Er is ambachtelijk gebakken brood, kinderen kunnen houtjes hakken zonder bijl. Dan wordt een stukje hout op een paal gezet en dan is het net als de kop van Jut, dan kunnen ze daar met een grote houten hamer op slaan, tot het hout aan de onderkant splijt en dan heb je dus weer net als in een verhakselaar, of hoe zoiets mag heten.

Er was uiteraard ook eten en drinken , een accordeonist, drie Oostenrijkse boeren die muziek maakten, 6 stokoude vrouwtjes op rij die achter een spinnewiel zaten, typisch Oostenrijks, die magere pezige figuurtjes, vol rimpels, grijze haren die altijd zijn opgestoken met een vlecht die als een diadeem is vastgezet over de schedel. Ze zaten te smikkelen van appelflappen en ondertussen lekker te keuvelen met elkaar.

Er was een schilderes die op glasplaat schilderde, wo iconen. Er waren stroboeketten, kortom, van alles wat je zo kan verwachten.

Maar, na een uurtje slenteren werd ik moe en ging ik maar weer langzaamaan richting bus. Het was wel droog geweeset maar ineens begon het weer te gieten dus dat was niet echt leuk. Kouwelijk wordt je dan, vooral als je niks bij hebt. De volgende keer als ik ooit nog eens op vakantie ga neem ik wel een paraplu mee of een regenkapje.

Er was ook een dame die niks op haar hoofd had en die ging naar een buschauffeur en vroeg om een plastic zak die ze op haar hoofd zette.
Dat was lachen, maar toch ook wel verstandig, eigenlijk.

Weer in het hotel ben ik onder de douche geweest en heb mijn uitgaanskleren aangetrokken. Om kwart voor 7 weer in de feesttent. Ik ging gewoon naar voren want de vorige keer mocht je ook tot vlak bij het podium. Er zat nog een Duits vrouwtje die voor de zusjes Hoffman gekomen was en uiteraard voor Hansi Hinterseer, de voormalige skikampioen annex populairste zanger van Oostenrijk , annex lekker ding. ( voor de dames dan toch. De heren vinden er niks aan, maar die vinden de zusjes Anita en Alexandra Hoffman weer het eind. )

Er kwam een echte strenge meneer op ons af, of we aub weg gingen, want we mochten niet bij het podium komen. Toen we protesteerden dat het de andere avond wel mocht zeiden ze, aber, jetz nicht mehr. En ja, dan ga je maar weer.

Dan maar naar de Hansistand, waar veel dingen te koop waren. Hebbedingetjes. Tshirts, dekbedovertrekken, kussenslopen, posters, foto`s met handtekening ( gratis, voor mijn zus en mijn nicht ) Cd`s, sjaaltjes etc.

Er waren nog tig wachtenden voor me, maar, ik genoot alleen al van al dat gedoe om mij heen. Ze kwamen op mij toe en vroegen waar die lichthartjes te koop waren, en toen ik zei dat ze alleen de vorige dag te koop waren bij de Zilelrtaler, waren ze teleurgesteld. Nou ja, ik heb hem.En ik hou hem. Hij staat thuis in mijn meegekregen Mozartmok.
Lekker puh. Misschien heb ik hem nooit meer nodig, maar het is leuk.

Een ander zei me al, dat je daar je geld aan uitgeeft. Moet ík toch weten? Ik wil een souvenirtje meenemen voor mezelf ook. Koop cadeautjes voor iedereen, dus, voor mezelf mag ik ook wel wat.

Er kwam een Duitse mevrouw. Ze werd ook weggejaagd. Mopperen dat ze deed. Met haar hoofd schudden en boos kijken.Ik glimlachte zo eens zoetzuur toen ik haar gezicht zag. Ineens werd het programma weer geopend met "Joehoehoehoe..."En zij had het niet gezien. Ze draait zich om alsof ze geschoten werd en een hartgrondig:"Tjesses Maria"kwam uit haar mond. Ze legde wel drie keer haar hand tegen haar borst en moest er diep van zuchten. Eerlijk gezegd heb ik haar, terwijl ik de andere kant op ging staan kijken, vierkant uitgelachen.
Mij mogen ze ook uitlachen als ik schrik of iets raars doe.

Het programma nam een aanvang met de zusjes Hoffman. Maar ja, ik mocht geen foto`s maken van dichtbij, dus toen was ik zélf boos, maar een vrouw uit ons gezelschap zei dat ik gerust wel eventjes stiekum een foto kon maken want ze stonden allemaal in het middenpad dus ik heb toch wel foto`s gemaakt, al zijn al de binnenopnames eigenlijk niet echt scherp, ondanks dat ik mijn toestel er op had afgestemd.

Ten eerste beweegt het allemaal en er staan mensen voor je, je krijgt een duw in je rug, oprotte, je staat in me beeld, maar ja, enige beelden heb ik wel. Er werden een paar mannen uit het publiek gehaald, Jan en Frans. Die mochten op het podium komen, ze kregen alle 2 een paar koeiebellen, met nummers op, en onder begeleiding speelden ze dan, samen met de Hoffmannetjes de sneeuwwals. Klonk wel leuk.
Ze werden later onder luid applaus begeleidt naar hun tafeltjes en Anita Hoffman ( de donkere helft ( zo is er ook een titel van een boek van Steven King, maar goed ) liep vlak naast me. Maar net te vlug om er een foto van te maken. Ze zien er net uit als barbiepopjes.

Eindelijk gingen ze dan toch de slotmedley zingen en konden de vrouwtjes onder ons gaan likkebaarden. Daar kwam Hansi het podium op. Maar ja, we moesten weg blijven van het podium. Ik stond aan de zijkant, van voren. Om toch stiekum foto`s te kunnen maken.

Hansi nodigde iedereen uit om dichter bij te komen, zodat we gezellig dicht bij hem waren. Hij vond het absoluut geen probleem. Dus ja, de strenge lijfwachten hadden het nakijken. En er werd geflitst en gefilmd en geklapt en handjes geschud en bloemen gegeven. Hansi lispelde in de micro dat hij nog nooit zoveel bloemen en geschenken had gehad als in Ellmau ( en gij geluft da. Vorige week was hij er ook al en als je op de tv ziet komt er ook genoeg naar hem toe, maar ja, een beetje stroop smeren hoort er bij, zo hou je je fans te vriend )

Ik heb mijn fototoestelbatterij leeg gemaakt ( moest een leuke opname regelen voor mijn zus, ga er maar aanstaan ) en daarna genoot ik verder zorgeloos van nummers van zijn nieuwste cd. Als altijd weer het op 1 na laatste nummer Amore Mio, du bist Schöhn."met op de achtergrond een rode roos. Schitterend om te zien. Wij hadden elke avond zicht op 4 grote monitoren, zodat we toch niks hoefden missen, maar het is leuker om ze in het wild te zien.

Lekker met sterrenregentjes, lichthartjes, de armen boven het hoofd, langzaam wuiven als zeeanemonen op de oceaanbodem. Verukkeluk.

Aan alles komt een eind, zo ook aan deze laatste feestavond. Warm en trillerig weer naar de bus. We moesten de andere dag vroeg er uit.
Dat wordt dan echt het allerlaatste verslag. Hoop dat jullie genoten hebben, zelfs degenen die niet van Duitse muziek houden, wie weet heb je lekker geslenterd over de boerenmarkt. Ook leuk, hoor.

Vakantie deel 4

3 Oktober togen wij naar Ellmau. Dat deden we elke keer, maar deze keer gingen we er een uitdag van maken.

Omdat de sneeuwgrens wel erg laag geworden was verwachtte Sjaak dat we best wel eens wat van dat witte spul zouden kunnen zien, zeker op wat grotere hoogte. Je kon , indien je dat wenste, met een monorail naar boven, naar Ellmauss Zauberwelt, waar een panoramarestaurant was en speeltuintjes voor de kinderen.

Onder het mom dat je alles in je leven een keer gedaan moet hebben toog ik naar de monorail. Je had op je button gratis toegang. Er waren nog tig wachtenden voor me, maar, er reden twee treintjes, en het duurde op zijn hoogst maar 5 minuten voor je er weer in kon en er konden een hoop mensen in, welliswaar staande als haringen in een ton, maar je bent ook zo weer boven, dus, dat eventje, en je kon jezelf ook goed vasthouden.

Toch een beetje met kloppend hart, een beetje het onbekende avontuur tegemoet, ging ik in de monorail, niet bij het raampje, want ik heb hoogtevrees. Ik hoor jullie al zeggen, wat doe je dan in de bergen, maar ja, anders zie je ook niks.

Halverwege onze rit naar boven zagen we inderdaad al een heel dun laagje sneeuw. En hoe dichter we bij het restaurant kwamen, des te dikker werd de sneeuwlaag.

Boven lag al een flink pak. Wat gezellig, nog ongerept.


Het was ook best wel koud daar. Logisch, anders zou de sneeuw niet blijven liggen. In het restaurant was het heel erg druk want er was daar ook, als onderdeel van de muziekherfst, een orkestje van 3 jongens, de Alpis, die allerlei leuke nummertjes ten gehore brachten en de stemming er goed in hadden.

In het zelfbedieningsgedeelte kon ik de verleidng niet weerstaan om een grote mok chocomel te kopen, maar, zonder slagroom.

Nadat ik die lekkernij had geconsumeerd ging ik naar buiten. Joechee, joechee im pulverschnee. De mensen buiten waren uitgelaten, net als kleine kinderen die in het speelkwartier lekker in de sneeuw mogen spelen.

Er werd driftig gesmeten met sneeuwballen en er was zelfs een meneer die een hele dot sneeuw op zijn hoofd had gezet. Lijkt mij wel iets om koppijn van te krijgen, maar ze hadden zo een pret. Je genoot er van, alleen al door er naar te kijken.

Er was wel een mevrouw die boos werd, want ze kreeg een sneeuwbal tegen haar bril, en dat is natuurlijk linke soep. Ten eerste doet het pijn en ten tweede zou je bril kapot kunnen gaan en dan ben je flink onthand.

Om 12 uur gingen we weer naar beneden, want we moesten om half 1 weer in de bus zitten. En, beneden in de feesttent was het ook weer leuk, en, warm.

De ezelrock werd gezongen en er zaten opvallend veel ezels in de zaal ,waaronder ik zelf,die ie-ja,ie-ja-ie-ja ooh. blérden. Lachen.

Om 1 uur zat iedereen weer netjes op zijn plaats in de bus en ging het richting kaarsenmakerij. Het was wel weer aan het miezeren. Maar ja, dat heb je, als het boven sneeuwt, regent het van onderen.

De kaarsenmakerij ( ik weet de naam van het dorpje niet meer waar we waren) was best indrukwekkend. Er stonden voor alle gelegenheden kaarsen. Doopkaarsen, condoleancekaarsen, communiekaarsen, grote stukken voor de kerst, je keek je ogen uit. Ik had jammergenoeg niet mijn fototoestel bij me. Wist ook niet of je foto`s mocht maken, Waarschijnlijk niet.

We kregen een bon, en als je dan voor 15 Euro besteed had kreeg je gratis een doosje geurkaarsjes mee ( vanille ) Ik was op zoek naar een cadeau voor een pastoor en een koster. Voor de ene werd het een gouden kelk en een symbool van Christus, voor de andere alleen een zilveren kelk, zonder symbool. Voor thuis nog een bepaalde kaars die we thuis ook hadden, alleen een slag groter, en mezelf trakteerde ik dan nog op een kaarsenkikkertje ( ik spaar kikkers ) . Alles afgerekend. Wat wegen die kaarsen, zeg. Onvoorstelbaar.

De kaarsenmakerij was ook gelijk annex wassenbeeldenmuseum, met Sissi en haar partner, de kleine Mozart, het Laatste Avondmaal, de dood van Jezus aan het kruis, met Magda en Maria wanhopig er bij, helemaal precies op ware grote. Vond het een beetje eng. En Sneeuwwitje met haar zeven dwergjes. Echt prachtig.

Na de kaarsenmakerij gingen we naar Conditorei Hacker, waar nog ambachtelijke Apfelstrudel wordt gemaakt en wij kregen gratis koffie met zo een lekkernij en geserveerd in een Mozartmok. Een exemplaar van die mok kregen we als souvenir mee naar huis. De groep werd in 2en gesplitst, zodat de ene helft naar boven ging, om te zien hoe zo een heerlijkheid wordt gefabriceerd, terwijl de andere groep lekker zat te smikkelen. De strudels waren nog warm en lekker dun en overladen met poedersuiker. Een ware lekkernij.

Er lag bij ieder bordje een recept, met een Nederlandse tekst, hoe je ze kan maken, helaas heb ik geen oven. Maar mijn vriendin bakt graag, dus, wie weet geef ik haar het recept. En dan kan ze altijd ook zo iets lekkers bakken en mij uitnodigen,,,ik wordt vaak gevraagd om bij hen koffie te komen drinken.En dan stopt ze me vol met van alles. Dan ben ik nog met het ene bezig en dan vraagt ze alweer of ik nog wat wil eten of drinken. Het is daar de zoete inval, maar ze zijn zo verschrikkelijk lief.


Na de conditorei hadden we nog een klein kwartier om souvenirs te kopen en wat rond te struinen, en savonds weer naar het artiestengala.
Marc Pircher, de Zellberg Buam en de Zillertaler. Er zullen wel mensen onder jullie zijn die het niet zoveel zegt, maar er komt leuke muziek uit die kerels.

Het is allemaal heel vrolijk. Bij de souvenirsshop waren er van die lichthartjes te koop, die flikkeren en verschillende kleuren aannemen. Daar wordt dan mee gezwaaid bij een langzaam nummer, of gewoon lekker mee in het ritme bewogen. Een feestelijk gezicht. Ik heb ook zo een hartje gekocht.

Na afloop stonden alle artiesten op het podium en ze speelden Jeppa Jeppa ( Zillertaler Hochzeitsmarch, ook wel bekend van BZN. )

Achter in de zaal vormden jongelui een kringetje en begonnen de polka te dansen en in de zaal gingen ze op de tafels staan en klapten in hun handen op het ritme. Heerlijk is dat, als je dat zo mee mag maken.

Met de hele meut eindigden de muzikanten met het hele rustige Sierra, Sierra Madre. Shaken, joh, met die lichthartjes en de sterrenregen die je er ook gratis bij kreeg, en dan de rest van de zaal donker en iedereen meezingen. Ik stond te trillen op mijn benen, en niet omdat ik zo lang gestaan had of voor mijn part de polka had gedanst. Gewoon de kick.
Je wordt er helemaal in meegezogen, als het ware.

Het lijkt een soort massahypnose. Na een daverend applaus gingen de artiesten weer af en wij togen weer naar de bus, terwijl het liedje nog in mijn kop bleef doorzeuren. Nog 1 dag, dan zat de tot nog toe hele fijne vakantie er weer op. Wat gaat het snel,vooral als het mooi en leuk is.

Ik hoop dat jullie met mij gesmuld hebben van de apfelstrudel en sneeuwpret hebben gehad. Tot morgen. ( met braderie, Hansi en de schrikreactie van een duitse dame )

Vakantie deel 3

Ik hoop dat jullie al geluncht hebben en een kopje thee of koffie bij de hand, zodat je weer op je gemak kunt lezen.

Na het ontbijt vertrokken we naar de Achensee. Net zoals Sjaak zei, voor Nederlanders of Belgen is het niet altijd makkelijk om nou het verschil te kennen tussen see en meer, want het is juist omgedraaid.
De see is eigenlijk niets meer dan een meer, en Das meer, dat is de grote plas.

Zoals hij zei, als je het in het Nederlands gaat vertalen spreek je van een meerzeemin of een meerman die vaart. Nogal verwarrend, maar wel leuk. Wij woonden zelf vroeger in Biggekerke, en het grapje bestaat dat de vele Duitsers die elk jaar ons dorpje aandoen, al spreken van Schweinenkirche am Meer. Daar moest ik wel aan denken, toen Sjaak dat zo zei.

We waren nog een heel tijdje onderweg voor we op de boot konden. Dat hadden we er om gedaan want de eerste boot lichtte om kwart over 11 het anker. Er konden een heleboel mensen op.

Sommigen gingen aan dek, waar het op het bovendek ontzettend hard waaide, anderen gingen binnen zitten, waar je ook kon lunchen of koffie kon drinken. Ik koos eerst voor binnen, maar het buitengebeuren trok mij toch ook wel dus probeerde ik het beneden. En, het waaide wel stevig, ik had dan ook mijn jack helemaal dichtgedaan, en , al smullend van een capuchino en een tosti ( gekke combinatie?) en mezelf tot mijn grote ergernis besmeurend met ketchup ( gelukkig op een zwarte spijkerbroek) keek ik om me heen, aan alle kanten omringd door bergen, bossen, hekjes om lawines tegen te houden, eeuwige sneeuw.

Er werd driftig gefilmd en gefotografeerd, maar dat had ik er niet voor over, want in feite krijg je dan steeds dezelfde beelden, en dat is zonde van je opnames, want je weet nooit wat voor moois je nog tegenkomt.

Na het van boord gaan mocht je jezelf nog een dik uur vermaken, ook weer vanwege de rijtijden, en er werd zo wat rondgelopen, ook naar de toiletten, souvenirswinkeltjes aangedaan. Dan weer langzaam terug naar de bus, alwaar we richting Krimml Wasserfall koersten.

Ik ben er zelf al eens geweest, de halve klim, met mijn ouders, toen het vreselijk regende, en toen waren we van boven nat van de regen en van onder nat van het gespetter van de waterval, maar het is echt indrukwekkend. Dat moet gezegd. Je kon tot bij het begin van de waterval komen, maar helaas was daar weer geen tijd voor, en je moest ook nog betalen daarvoor. En ik was net op de brug toen ik werd tegengehouden en me verzocht werd, als ik naar de waterval wilde, dat ik moest betalen.

Ik kreeg er een kleur van en zei dat ik geen geld had en dat ik niet wist dat je er voor moest dokken, en ben maar vlug teruggekeerrd, deze keer bergopwaarts. Au. Mijn arme knietjes. Oef, mijn bovenbenen. Amai, mijn enkels...Voel je het ook al? Ik heb leuke souvenirtjes kunnen kopen voor mijn vrienden, dus, dat was voor zover geregeld. Ze hebben de cadeautjes heel netjes voor me ingepakt. Thuis heb ik ze weer uitgepakt want ik wist niet meer wat er in zat ( hihi) en ik wilde ze zelf ook weer inpakken en net als met Sinterklaas opschrijven voor wie welk cadeautje was.

Spannend wordt dat nog in November, als ik naar mijn vrienden ga in Nieuwveen. Hoop dat ze het leuk vinden. Maar ja, ze hebben er zelf om gevraagd, maar dan weten ze nog niet hoe het er uit ziet.

Savonds kwamen de eerste bekende artiesten optreden en de avond duurde van 8 uur tot half 11. Eerst werden we weer toegebruld met de bekende kreet , daarna weerklonk de tune van het duitse tv programma Der Kröne der Volksmusik ( waarbij een superprijs wordt uitgereikt aan de meest gevraagde en succesvolle artiest(e) Ik moet altijd een beetje huilen van de melodie en zie dan steeds die prijs voor me, een grote bergkristal op een gouden voet, volgens mij moet dat echt heel zwaar wegen.

Als eerste beet Belsey de spits af, een zangeresje dat vorig jaar de Grand Prix gewonnen had, samen met een zanger, Jan, en een liedje dat ging over de bergen, over Ave Maria en waar meestal over gezongen wordt in Oostenrijk, en die liederen hebben over het algemeen veel succes.

Belsey komt oorspronkelijk uit een arm deel van Indie en ze is geadopteerd toen ze 1 jaar oud was en nu zet ze zich in voor de derde wereld en de kansarme kinderen. Schitterend natuurlijk.

We waren "Super" en er werd driftig meegeklapt en geschünkeld,

Als tweede kwam Rudy Giovanni, een mooie jongeling met een dijk van een stem waarvan je de rillingen over de rug lopen. ( en dan hoef je geeneens koorts te hebben )

Hij begon met La Montanara. ( ben ik allergisch voor, net als voor het Wilhelmus , hihi ) en ik zat met tranen in mijn ogen te luisteren. Mijn ouders waren heel dicht bij mij, die avond. Mijn moeder vond het een lievelingsliedje, mijn vader bromde altijd wat mee, als het ten gehore werd gebracht.

Ook het Wolgalied kwam nog langs en Conté Partiro, waarop ik weer een vijftal jaren terug ging en in mijn slaapkamer bij de radio zat, omdat ik niet kon slapen van de migraine vanwege een fors groeiend aneurysma wat eerst verkeerd was ingeschat. Dan werd de plaat altijd gedraaid ( en nog meer mooie muziekjes, midden in de nacht. Ik heb daar wat gezeten, die tijd,met mijn koptelefoon op, in mijn schommelstoel.

Ook dacht ik terug aan mijn overleden zus, die ook alle platen had van Andrea Boccelli, en één van de platen van hem werd gedraaid tijdens de crematie. Wat kan muziek veel in je losmaken. Rudy zong samen met Belsey het winnende liedje van vorig jaar. En weer werd ik teruggeslingerd, toen mijn moeder nog leefde en tegen mij zei:"Dit zou best wel eens kunnen winnen, want het gaat ook weer over de bergen en over Maria. "En het was ook inderdaad zo.

Marianne Cathomen en Claudia Jung vond ik eigenlijk niet zo, maar het werd wel heel gezellig. Het Edelweiss Orkest speelde "En nou de handjes, de lucht in, en kijk me lachend aan ( uiteraard in het Duits.)
Marianne Cathomen liet ons allemaal leuke melodietjes zingen, en de Edelweiss Orkest speelde Udo Jurgens, waarop iedereen keihard blerde
"Aber bitte mit Sahne."
We kregen de slappe lach en werden uitbundig.
Marianne Cathomen vond ons "Super
maar dat kwam er uit als Soepe. Dus, telkens als ze iets gezongen had zaten wij aan ons tafeltje:"Soepe"Na Claudia Jung ben ik afgehaakt.
Heb nog wel een paar nummers gehoord, maar ik was ineens moe geworden, en het was nog een heel eindje naar de bus.

Weer een onvergetelijke dag lag achter ons, en de aankomende dag gingen we ook heel leuk invullen, maar, dat zien we morgen dan wel weer. ( deze keer echt hoor, niet meer vanmiddag. Het zal raar zijn als ik klaar ben met mijn verslag, want dan heb ik niet zoveel blogjes meer te schrijven.) Ik moet nu denken aan een pastor die bij ons de dienst wel verzorgd en als hij de overweging gemaakt heeft ( hij is een boeiend predikant ) zegt hij altijd, Amen. Ik dank U voor het Luisteren."Dus, bij deze, Ik dank jullie voor het lezen. Het was een hele kluif. Soepe...

Deel twee vakantie Oostenrijk

Hier ben ik dan weer. Neem een kop koffie, ga zitten en geniet.

De eerste officiele dag van onze vakantie was begonnen. Smorgens ten vroegste wakker, eerst ontbijten, zelfbediening. Er was wel van alles te krijgen, broodjes, ( lekker knapperig ) hartig en zoet beleg, er was een broodrooster en zelfs een eierkoker.

Je kon sap nemen en zelfs melk. Bestek vond je op de tafeltjes. En ze kwamen dan langs om te vragen of je koffie of thee wilde. Dat ging in kannetjes, dus je had altijd 2 kopjes.

Ik wist eerst niet dat ze melk hadden, maar ik vind koffie of thee eigenlijk niet zo lekker bij het ontbijt. Trouwens gewoon ook niet. Heb liever warme melk.

Maar naderhand bleek dat je die gewoon zelf kon tappen, bij de sapjes.
Je moet het maar weten.

Na het ontbijt even het dorp in, want Sjaak zou pas om half 11 wegmogen, ook vanwege de rijtijden of zo, want overal zijn regeltjes en wetten voor, zelfs voor buschauffeurs.

In het dorp kocht ik postzegels en ansichten en enveloppen voor de thuisblijvers. Dat had ik beloofd, ook al is het maar 6 dagen, maar ik krijg van mijn vriendinnen en vrienden ook altijd een kaart, al zijn ze maar 3 dagen weg. Meestal zijn ze dan al thuis ( ik ook waarschijnlijk) maar toch vind ik het leuk. Ik zelf bewáár al die kaarten.

Maar goed. Na het boodschappen doen, in de regen, mijn ID kaart weer terug gekregen en wachten op de bus. ( Busje komt zo ) We zaten buiten op het terras en we hoorden de bus al aan komen ronken, gevolgd door de andere bus van dezelfde maatschappij, onder leiding van Toon.

Wij waren steeds bij elkaar. Het kon wel eens een paar minuten schelen, maar Toon en Sjaak belden met elkaar en dan , als de ene bus leeg was kwam de andere er aan en hadden we toch ons hele gezelschap. Reuze gezellig, want dan zag je ook je maatjes weer uit de andere bus.

Ik zat eerst alleen in de bus maar er schoof een man naast me die vroeg of hij naast me mocht zitten, en of ik toch niet bijterig was aangelegd.
( grapje) Hij was gebruind, getatoeeerd, had een uiterlijk waarvan je dacht, jij zou best zeeman geweest kunnen zijn.

We kregen het over van alles en nieuwsgierig vroeg ik hem dan ook:"Ging jij zo vaak op vakantie of ben je zeeman geweest?"Ik vond het leuk te horen dat hij inderdaad op zee gezeten had, op de grote vaart, van 15 jaar tot 50, toen was hij aan wal gekomen. Zijn vrouw was al 14 jaar overleden. Nu pas zag ik dat hij een vrouwenring om zijn pink had, veel kettingen met daaraan een trouwring, zoals je dat wel vaker ziet.

Maar, we hebben heel geanimeerd gepraat. Hij was in gezelschap van twee dames, die waren al 50 jaar bevriend met zijn vrouw. Ze waren ook al weduwe. Wat kan er veel leed zijn onder de mensen, zonder dat je daar iets van af weet.

Maartje en Sjaan zaten op het Enkhuizer Smartlappenkoor. Rinus ( de zeeman ) kon geen noot lezen en kon ook niet zingen.

We stapten onderweg even uit en kwamen bij een kiosk. Er was daar een mechanisch orkestje en voor 1 Euro kon je het laten spelen. Niemand nam daar sjoege van, ze maakten wat foto`s en liepen er langs maar voor de rest niks. Ik dacht:"Nou, zijn er nou geen mensen die voor zoiets een Eurootje overhebben? Ik wil wel eens weten wat voor geluid er uit komt."Ik offreerde een Euro en er klonk een vrolijk Oostenrijks wijsje. En gelijk iedereen er om heen en wat mooi en wat geweldig. Toen hadden ze ineens wél belangstelling.

Toch had ik het idee van Lekker Puh, daar heb ik maar eens even voor gezorgd. Anders was het een saaie bedoening geweest.

Het bleef best een hele tijd spelen.


Hierna stapten we op, want de bussen moesten weer vertrekken.
We gingen naar Zell am See. Das See ( het meer ) is eigenlijk het enige aantrekkelijke van deze toeristenplaats, want op zich is er weinig te beleven, eerlijk gezegd. Er was daar ook een giga overdekt zwembad, en mensen die dat wisten, die waren al vaker met de reis geweest, die hadden hun zwemspullen meegenomen dus die gingen anderhalf uur zwemmen. Ook een optie. Het was heel warm, nu de regen gestopt was.

Smorgens nog 2 truien aan en een jack, smiddags op een terras met een glas appelsap in de zon, in 1 trui en zonder jack. Maar toen ik weer ging lopen woei er een toch koud windje.

Nadat ik gegeten had en mezelf verkleed voor de eerste muziekavond voelde ik me koortsig, alles deed me pijn en ik was ijskoud over mijn ruggegraat. Ik dacht, dat gaat hier niet helemaal goed. Laat ik maar een paracetamol pakken. De andere dag was ik ook verkouden. Maar de halve bus zat te hoesten.

Om 7 uur stond de bus voor de feesttent in Ellmau. Op een groot parkeerterrein waar nog veel meer bussen stonden. Overal liepen mensen met buttons op, dat was je passepartout voor deze week, dan kreeg je overal toegang. Er kwam een leidster die elke groep naar een apart gedeelte begeleidde. Je moest verschrikkelijk goed opletten en ook heel rap zijn want ze liepen daar heel erg hard. En als je dan al moe bent van het lopen en van steeds in en uit de bus, terwijl je knieën kraken, dan valt het niet mee om het bij te houden.

Het is niet te omschrijven hoe druk het was, maar wie vaak naar de Duitse tv shows kijkt kan het zich wel voorstellen. We zaten allemaal aan lange tafels, op harde houten banken. Rug aan rug. Als je het nadeel had dat er een beweeglijk persoon achter je zat, dan zat je niet echt lekker.

Sommigen hadden een kussentje meegenomen, anderen zaten op hun jas. Die kon je ook nergens kwijt. Maar goed, je bent uit, dus, allah.

Deze avond was een opwarmertje. Nog geen bekende artiesten.
De avond werd ( elke avond ) geopend door een entertainer die keihard zijn begroeting begon met een uitbundig "Joehoehoehoe"

Altijd waren er mensen die schrokken, dat vond ik wel geinig. Op de laatste avond ook, daar vertel ik uiteraard ook nog over.

Het duurde allemaal een beetje lang en eerst werden al de gasten opgenoemd:"Waar zijn de mensen uit Duitsland?"Dan gingen handen de lucht in en "Hartelijk welkom. Waar zijn de mensen uit Holland?"En dan ging een hele tijd zo door. Was er al een kwartier verstreken.

Er kwamen blaasorkesten, van die kapellen uit verschillende regio`s van Tirol. Dat is altijd wel een mooi gezicht, als ze zo binnen marcheren in die verschillende gekleurde pakken met van die sportkousen aan en veren op hun hoed.

Er kwam ook nog een shuplattergezelschap ( dijenkletsers noem ik het altijd maar. Op zich een hele kunst. Om kwart over 10 moesten ze er mee stoppen, want dat is ook weer wettelijk bepaald, daar de reisgezelschappen ook weer met die scherpe rijtijden zitten.



Morgen gaan we een rondvaart maken ( of misschien vanmiddag wel) en naar de Krimml wasserfall,dus, wordt het een beetje waterig.

Vakantie van dag tot dag. Dag 1

Breda

Mijn vakantie Oostenrijk begon voor mij officieel op Maandag, 29 September.Ik had een hotel geboekt in Breda, vlak bij het station, omdat het toch wel makkelijk was, ook al, omdat mijn zus en zwager midden in de drukte zitten, en ik wilde hen niet lastig vallen.

Ik had van tevoren al geboekt en er was nog een 1 persoonskamer vrij.
Om kwart over 1 heb ik mijn huissleutel in mijn tas gestopt, de deur dichtgegooid en gedacht:"Zo, nou kan de pret beginnen."

Ik werd hartelijk welkom geheten bij hotel Apollo, toen ik inschreef.
Nadat ik naar mijn kamer was gegaan en het een en ander had voorbereid ging ik maar eens op mijn gemakje kijken waar de vakantiebussen altijd aankwamen, want dat is op een andere plek dan de stadsdienst.

Tot een uur of kwart over 3 Breda ingeweest, deze keer niet om te winkelen, maar gewoon, als toerist, wat er zoal te zien is.Ik was nog niet in Breda geweest sinds de haven er is. Het is wel gezellig, maar het was op dat moment geen gezellig weer dus de vele terrasjes waren leeg en
het waaide erg hard. Niemand was buiten.

Op mijn kamer was het vreselijk koud, want het is een kamer met zogenaamde luchtbehandeling, omdat de ramen niet open kunnen, maar omdat het buiten koud was ging er een constante ijskoude luchtstroom door mijn kamer. Eerst had ik daar totaal geen erg in en zat maar in het rond te kijken waar nu eigenlijk die tocht vandaan kwam.

Dacht eerst dat ik in een spookkamer terecht gekomen was en dat de entiteit mij weg wilde hebben.

Pas na het eten ontdekte ik dat die ventilatie gewoon af te zetten was.
Het geloei hield op en het werd een stukje warmer, maar toch bleef het koud. Ik ben maar op tijd naar bed gegaan want ik moest om kwart over 3 er uit.

Nu had ik wel mijn mobiel bij, waar een tijdalarm op zit, maar dit is de derde keer al dat hij het niet doet, dus koop ik maar eens een degelijke wekker, met van die harde bellen. Digitaal is ook niet alles.

Maar, uiteraard kon ik de slaap niet vatten, al hadden ze gezegd dat ik wakker gebeld zou worden. Ik was dus al helemaal aangekleed toen de telefoon ging. Een heel bescheiden belletje.

Uitgecheckt en naar het station, met mijn zware koffer. In een bushokje stonden al 7 snuiters met capuchons over hun hoofd en pratend in een taaltje waar je niks van snapte. Ik vroeg me af of die daar de nacht hadden doorgebracht, en stapte maar wat vlugger door, want ik ben een beetje bang van gespuis, midden in de nacht. Zeker in een grote stad.

Mijn vriendin ( ooit woonachtig in Breda ) heeft eens gezegd dat deze stad 1 van de grootste plekken is waar de criminalitiet hoogtij viert.

Er kwam inderdaad een man in een lange regenjas, onverzorgd utierlijk, die vroeg of hij 10 Euro kon krijgen, omdat hij uit Somalie kwam en hij moest naar Den Haag. Ik zei, naar waarheid, dat ik met de bus mee moest, en God zij dank stond die bus er al ook. Hij liep brutaalweg de bus binnen en leverde het kunstje opnieuw met de chauffeur, een chauffeuse in dit geval, die ook niet op haar mondje was gevallen, en zei, dat zei voor haar Euro`s moest werken, en dat hij dat dan ook maar moest doen.

Man af.

In de bus

Ik vluchtte min of meer de bus in, het was de juiste. Ik was als eerste en enigste in Breda die opstapte. En Miep, zoals het vrouwtje heette, reed eerst een hele ronde, om andere passagiers bij andere plaatsen op te halen. Tilburg, Eindhoven, Den Bosch, Oss, Nijmegen,Arnhem en dan in Didam kregen we gratis koffie en zou moeten blijken wie in een andere bus over moest stappen. Dat lag aan het hotel waar je was ingeschreven, maar, tot Didam reden we samen.

Het was een leuk groepje, Heel gezellig.Ze waren allemaal vrolijk en uitgelaten, ondanks het vroege uur. In Didam stopten we bij Juffrouw Tok, een gezellig restaurantje waar ze knapperend haardvuur hadden en overal beeldjes van kippetjes. Vandaar dus Tok.Heel leuk.

De organisator van Effe Weg, een heel efficiente persoon, die Theo heette, kwam ons vertellen dat de personen voor Hotel Feldwebel ( waar ik bij zat ) over moesten stappen in bus 2. Hé, was ik net gewend aan die leuke groep in mijn bus, en dan moet je weer in een andere bus.Niks leuk.


Slaap kindje slaap


Met tegenzin ging ik in de andere bus. Ze waren allemaal vrij rustig en keken wat gelaten voor zich uit. Ze sliepen veel, dat kwam eigenlijk denk ik omdat ze ook vroeg op moesten en omdat het heel erg druilerig was. De regen kwam soms met bakken uit de lucht.

Ikzelf zat op een gegeven moment ook te slapen, dat is niks voor mij. Ik voelde me niet lekker. Een beetje misselijk, een beetje koortsig. Hazenslaapjes, intensief dromen, in die tussentijd, ineens hoorde ik mijn moeder vragen of ik ziek was. Hé? Ma? Het was een droom.
Dan ben je echt suf. Ik ging maar eens rechtop zitten en pakte een snoepje wat ik had meegenomen. Even wakker worden. Buiten kijken. Regen. Bah, Hoe is het op de achterbank? Zaten ook 3 mensen te maffen . Een vrouwtje met haar mond open. Wat een akelig gezicht. Zo moest ik aan mijn Oma denken en aan mijn moeder. Maar, gelukkig, een tijdje later zat ze een appeltje te eten en met een puzzelboekje.

Ik zakte weer weg, dacht, wat zijn mijn pantoffels toch zwaar aan mijn voeten. Het lijken wel gipspoten.Hé? Ik heb helemaal geen pantoffels aan, wat ís dat nou toch voor suf gedoe...

Ineens moest ik denken aan een kinderliedje dat gezongen werd over Abraham en het beloofde land. "Waren we er maar, waren we er maar."

We kregen een nieuwe chauffeur in de bus. Ene Sjaak. Die maakte je wel wakker. Regelmatig maakte hij een grapje en vertelde wetenswaardigheden want hij was tevens reisleider.

Ik hoorde een vleugje Finkers in zijn praten. Bleek ook dat hij inderdaad uit Almelo kwam.

Aankomst in Soll

Na nog diverse stops kwamen we dan eindelijk om half 9 aan in Soll, 15 km. van Ellmau en Kitsbuhl. Het was uiteraard donker dus zagen we niet veel en het regende nog steeds. Koffers sjouwen, inchecken, je id kaart of paspoort inleveren, wat je pas de andere dag terug kreeg. Even verkleden en dan gaan eten. Welkom geheten met een glaasje champagne ( bubbeltjesappelsap ) tomatensoep met room, kalkoenfilet met champignons/pepersaus en worteltjes. Toe vruchtenijs.

Ondanks dat de katjes muisden werd er toch ook danig gemauwd. Het was een gekakel dat bij juf Tok niet zou hebben misstaan. Maar het kwam misschien omdat ik "de punt af"was, dan kun je weinig hebben.

De andere dag werden we gewekt door de klokken van het kerkje tegenover het hotel. Dat was maar goed ook, want we zouden op stap gaan, maar dat verhaal vertel ik morgen.