weer thuis

De allerlaatste vakantiedag was nu echt aangebroken.
De wekker gezet, maar dat was eigenlijk niet nodig, want in het hotel tegenover het onze hadden ze een bruiloft, en daar hebben ze zo een giga party van gemaakt dat tot een uur of half 3 muziek te horen was, en geen Tiroler muziek.

Volgens zeggen bleek dat ze om half 5 op straat hebben staan dansen, dus die zullen wel flink wat spirituosen hebben geconsumeerd.

De koffer had ik de vorige avond al gepakt, dus, ik hoefde hem alleen maar dicht te ritsen en er mee naar beneden te gaan, want we moesten de koffers inleveren, die dan in volgorde werden weggezet zodat we niet steeds hoefden te verkassen.

Om 6 uur was ik al beneden, het was nog donker en stil, en, ik hoorde hoe Sjaak zijn belofte waarmaakte, om ons wakker te bonken, dat had hij gezegd, ik timmer bij iedereen een paar keer op de deur en dan ga ik weer verder. Je hoeft heus niet met een slaperig gezicht en in je nachtgewaad naar buiten te komen, maar dan weet je dat het tijd is om op te staan.

En, inderdaad. over 2 verdiepingen klonk gebonk. Ik dacht nog:"Aha, Sjaak kwijt zich goed van zijn taak."De buurman, oude zeeman Rinus, was al wakker. Hij kwam als tweede beneden en we hebben nog lekker wat gebuurd. Gaandeweg kwamen er meer mensen naar beneden.

De koffers werden weggebracht en daarna was het wachten tot de eetzaal open ging, maar omdat het Zondag was werd daar de rustdag gehouden en was alles nu heel anders opgesteld, je liep elkaar in de weg en er was irritatie. Waarschijnlijk door de slechte nacht en het idee dat ons weer een lange saaie dag wachtte tot we thuis waren.

Om 8 uur zaten we dan, zoals afgesproken, allemaal in de bus. Het zonnetje scheen. Dat geeft dan al direct een ander gezicht. Tot half 10 was het heel rustig in de bus want sommige mensen deden een tukje, en we waren in bekwame handen van een wakkere buschauffeur die ook zijn mond hield, om zijn passagiers de nodige rust te gunnen.

Om 10 uur kwam er weer leven in de brouwerij en stond te koffie te pruttelen. Het ging vrij vlot, dus, we waren in een beste stemming.

Achter mij zaten 3 dames, helaas ook alle 3 al weduwes, en ze deelden snoepjes uit onder elkaar en ik kreeg ook telkens een snoepje. Ik heb het maar geaccepteerd ook, zo gezellig. Niet doorgeven, alleen een snoepje pakken, dus, we waren vriendinnetjes geworden.

De ene vrouw, tante Jos, had al een paar keer een mooie foto van mij gemaakt. Ik noemde haar in stilte tante Hennie, omdat ze op mijn eigen tante Hennie leek. En haar doopnaam was Johanna, dus, Hanna of Hennie, dat was dan vertrouwd. Ze was ook al een keer in Lourdes geweest en dat had ze ook erg indrukwekkend gevonden. Zo babbelend ging de tijd wel voorbij en konden we de beentjes weer even strekken .

Om ons weer wat wakkerder te maken had de chauffeur een DVD van George Baker opstaan, dus hadden we ook wat te kijken en te horen.

Bij de lunch, in een druk wegrestaurant , heb ik dan eindelijk eens een keer bockworst genomen. Dat hoort tenslotte bij de echte Duitse lekkernijen, met een beetje pasta en een schepje rauwkost. Het heeft me gesmaakt. Iemand had een plaatsje voor me vrijgehouden, Thea, ja , zo heette ze ook en ze was een vrolijk vrouwtje, leek op Doris Day, de oudere versie. Dus, ook makkelijk te onthouden. Doris en Thea. Ik werd vroeger ook wel Doris genoemd. Het was wel een keertje lastig, toen Jos op de achterbank zei:"Hee, Thea,"en ik keek om. Toen zei ze, ach schat, we hadden het niet tegen jou. Jij hoorde natuurlijk jou naam noemen. Zij heet óók Thea."En Thea vertelde dan weer dat ze van de week in het restaurant ook iemand Thea hadden genoemd, toen keken er drie vrouwen om en hadden alle 3 Ja gezegd. Populaire naam, dus. (hihi)

Na de middagkoffie had iemand de chauffeur een DVD aangereikt van een Belgisch dameskoortje dat optrad in de Keukenhof. Prachtige beelden, Nederlandse muziek, dus, iedereen ging lekker meezingen.
Alles kwam voorbij. Kleine Greetje uit de Polder, Ritme van de Regen,
Que Sera, en ook de dood van een clown. Een vrouwtje uit ons gezelschap was heel baldadig en maakte theatrale gebaren en zong, met een dramatisch gezicht:"Maar nu is ie dood."En ze maakte ons clubje vanachter in de bus aan het lachen. Sorry voor de clown, maar het was heel gezellig daar op de achterbank.

Om half 5 gingen we eten, er was al op ons gerekend, want het restaurantje was bekend onder de chauffeurs. We kregen schweinenbraten, lekker zacht, diverse groentes, en dat was al een week geleden, rauwkost ( wat geen aftrek vond) appelmoes ( je behoort te wachten tot de appelmoes...) Spa rood ( ik heb liever Spa blauw, eerlijk gezegd, maar goed ) en witte wijn. Vooraf een heldere bouillon.
Als toetje kwam er een ijsje op tafel.

Verzadigd en tevreden weer verder richting Nederland. Maar, we waren nog niet in Keulen, en dat was, volgens Sjaak, op Zondag een knelpunt, want iedereen ging weer naar huis terug en er waren wegwerkzaamheden, 4baans werd 2 baans, over ritsen hadden ze nog niet echt gehoord of ze hielden zich er niet aan, het regende inmiddels behoorlijk, er waren auto`s met pech, maar, hij hoopte ons er vlot door te loodsen.

2 uur later waren we er uit. Jaja, dat is wat. 2 uur in een langzaamrijdende file. Maar, toen vertelde Sjaak wat hij gezien had, en dan weegt 2 uur niet op tegen de eeuwigheid, want hij had een traumaheli gezien, een auto die uit alleen maar kwarten bestond, 2 dekens in het weiland met iets er onder. Goed dat ik het niet gezien heb, ik droom soms wel eens van enge ongelukken.

Die mensen krijgen dan ook weer een heel akelig bericht thuis. En die zitten eeuwig in het verdriet, terwijl wij alleen maar last hadden van 2 uur oponthoud. Wat mopperen de mensen vaak en veel over een verloren
uurtje. Net wat Emiel Ratelband toen brulde:"Tsjakkaa. Je zit in de file en je moet mee. Je moet er maar het beste van maken."Dat deden we. Snoepen, smsjes plegen met mijn zus, dat het een latertje zou worden
Al met al kwamen we pas om 10 uur aan bij de Nederlandse grens, en dan moesten we in bussen die ons naar de diverse opstapplaatsen zouden brengen.

Daar was nogal wat onduidelijkheid over en voor we er achter waren welke bus ieder moest hebben was het al half 11. Dan naar Eindhoven. De stad Breda stond nergens vermeld, dus, ik moest maar achter de anderen aanhobbelen. Iedereen mopperde, ik niet. Ik heb maar heel rustig staan wachten en denken:"We zien wel. Als ik maar eens thuis ben."Ze mopperden op de reisorganisatie, maar ja, dat kwam alleen door die file. De eerste passagiers moesten er in Eindhoven uit. En dat was een nogal luidruchtig groepje. Meneer had bij een tussenstop een onschuldig blikje Cola gekocht, maar uit zijn tas haalde hij een flesje bier, zodat hij eerst een half plastic bekertje bier had en daarbovenop een kwartbekertje Cola. Ze vroegen de chauffeur hoe ver het nog was naar Eindhoven en hoe laat ze daar zouden aankomen. Kwart over 12 was het antwoord. Ik zei niks maar dacht, na Eindhoven komt Tilburg en dán pas Breda. Jezus, hoe laat zou ik thuis zijn?"

In Eindhoven verlieten de druktemakers de bus en zeiden:"Nou, wij zijn gelukkig bijna thuis."Ik merkte nog op ( waar ze geen aandacht aan besteedden) Ja, jullie wél. Ik was helemaal over mijn slaap heen en zat maar naar de wegenborden te kijken. Tilburg, 21 kilometer. Breda 40 kilometer. In TIlburg moest ik mijn zus bellen, want dan konden ze zelf vanuit Roosendaal richting Breda gaan rijden, op de Tomtom. In Tilburg ging het zwijgzame groepje dat achter in de bus zat weg. Er was zelfs nog een meneer die me een hand gaf en Wel Thuis zei. Dat waren dus aardige mensen. Ik bleef alleen over met de chauffeur die zei dat hij zoiets nog nooit had meegemaakt.

Maar, eindelijk, om 10 over half 1 stond ik op het station. Mijn zus en zwager waren er nog niet.

Net toen ik dacht van"Waar blijven jullie"riep mijn zwager me, dus daar was ik wel blij mee. Eindelijk. Over de vakantie gepraat, wat ik gezien en gedaan had, en dan eindelijk om half 2 lag ik op bed. Gelukkig ben ik toch in slaap gevallen en werd Maandagochtend tot mijn grote schrik om kwart over 10 wakker. Heb eerst alle klokken in huis gecheckt, maar ze liepen allemaal gelijk. Hallo, dat noemen ze doorhalen.

En dan krijg je het. Wassen draaien, huishouden doen, boodschappen tekort komen, maar, ik heb een heerlijke vakantie gehad. Het volgende uitje is in November, een weekendje Nieuwveen, al dan niet thuisgebracht en anders met de trein. Ook al niet erg. En een weekendtas is dan voldoende, al heb ik twee tassen vol cadeautjes.

Maar, dat neem je niet mee terug. Nou, dit was het dan. Toen ik thuis kwam bleek dat de buurman onder ons gestorven was. Hij was ook al gecremeerd. Vanmorgen sprak ik zijn weduwe. Ze was heel flink, flinker dan ik, die tranen in mijn ogen kreeg. Die man was zwaar ziek en hij had zoveel dingen dat zijn lichaam op was en de dood als een verlossing gekomen is en ze hebben in alle rust thuis afscheid van hem genomen, waar hij zelf geen erg meer in had. Zo kan het ook.