Een na laatste vakantiedag

Op de laatste echte vakantiedag ( ach, wat jammer ) hebben we een dagje cultuur gedaan.

Omdat er de dag van tevoren nog geen mensen waren geweest die in Ellmau`s Zauberwelt hadden vertoeft, en voor de mensen die het zo leuk vonden dat ze nog wel een keer naar de sneeuw wilden, kregen we een herkansing.

We hadden anderhalf uur want de boerenmarkt zou pas om 1 uur open gaan, en het was half 12 toen wij er waren, maar dat had Sjaak express gedaan, omdat hij anders geen plek meer had voor zijn bus.

De bus was wel een heel eind van de skilift, dus moesten we nog een dik kwartier lopen, en je voelt het in je benen, van de hele week, dus dat ging niet echt vlot, maar, door vol te houden bereikte de slak de akker.
Zo ook wij. Het regende wel gestaag, dat was wel jammer, maar, daarentegen bestond de hoop, dat het boven sneeuwde.

We konden gelijk in de monorail plaatsnemen dus daar hadden we een bofje bij. 4 minuten laten zaten we weer in de sneeuw, en, inderdaad, er was in 1 nacht een heleboel bijgekomen.


Hier kun je het verschil zien, als de foto`s in elk geval niet gewist worden.
Nu was het niet zo druk in het restaurant want de muziek was er nu niet. Ik heb maar een bestelling gedaan van frietjes en meervalfilet. Best lekker.

Rond 12 uur weer in de afdaling en weer dat stuk terug naar dat dorpje. Een van ons had last van etalagebenen en moest om de zoveel tijd stil staan om even uit te rusten. Die mag volgens mij wel eens naar de huisarts.

Tussen de weg naar het dorp en de boerenmarkt was een kerkje. Een kerk heeft altijd een bijzondere aantrekkingskracht op mij. Je kan er even zitten, van alles denken, een kaarsje opsteken voor een medemens of gewoon, uit dankbaarheid. Er is gelukkig in Oostenrijk atlijd wel een Maria-altaar.

Terwijl de anderen doorliepen ging ik even de stilte opzoeken. Er liepen een man en een vrouw rond en er zat een vrouwtje te bidden. Bij het Mariabeeld was er niemand maar het stond er vol met kaarsjes.

Kaarsjes opgestoken uit dankbaarheid en voor mijn hobbymaatjes en iedereen die het op de een of andere manier nodig heeft, en de thuisblijvers. Hopelijk is de warmte en de aandacht aangekomen.

Na een 5 minuten ging ik de drukte weer in en hoorde muziek. Dus volgde ik het geluid maar en kwam vanzelf op de Boerenmarkt. Er loopt daar van alles, dus, je hoefde niet persé rekening te houden met je reisgezelschap. Als we om 3 uur maar weer bij de bus waren.

Het verschil met een Nederlandse Braderie, is, dat er hier veel meer ambachtelijke stands zijn, kaarsen van echte bijenwas, waarvan de was vloeibaar is en in mallen wordt gegoten. Er is ambachtelijk gebakken brood, kinderen kunnen houtjes hakken zonder bijl. Dan wordt een stukje hout op een paal gezet en dan is het net als de kop van Jut, dan kunnen ze daar met een grote houten hamer op slaan, tot het hout aan de onderkant splijt en dan heb je dus weer net als in een verhakselaar, of hoe zoiets mag heten.

Er was uiteraard ook eten en drinken , een accordeonist, drie Oostenrijkse boeren die muziek maakten, 6 stokoude vrouwtjes op rij die achter een spinnewiel zaten, typisch Oostenrijks, die magere pezige figuurtjes, vol rimpels, grijze haren die altijd zijn opgestoken met een vlecht die als een diadeem is vastgezet over de schedel. Ze zaten te smikkelen van appelflappen en ondertussen lekker te keuvelen met elkaar.

Er was een schilderes die op glasplaat schilderde, wo iconen. Er waren stroboeketten, kortom, van alles wat je zo kan verwachten.

Maar, na een uurtje slenteren werd ik moe en ging ik maar weer langzaamaan richting bus. Het was wel droog geweeset maar ineens begon het weer te gieten dus dat was niet echt leuk. Kouwelijk wordt je dan, vooral als je niks bij hebt. De volgende keer als ik ooit nog eens op vakantie ga neem ik wel een paraplu mee of een regenkapje.

Er was ook een dame die niks op haar hoofd had en die ging naar een buschauffeur en vroeg om een plastic zak die ze op haar hoofd zette.
Dat was lachen, maar toch ook wel verstandig, eigenlijk.

Weer in het hotel ben ik onder de douche geweest en heb mijn uitgaanskleren aangetrokken. Om kwart voor 7 weer in de feesttent. Ik ging gewoon naar voren want de vorige keer mocht je ook tot vlak bij het podium. Er zat nog een Duits vrouwtje die voor de zusjes Hoffman gekomen was en uiteraard voor Hansi Hinterseer, de voormalige skikampioen annex populairste zanger van Oostenrijk , annex lekker ding. ( voor de dames dan toch. De heren vinden er niks aan, maar die vinden de zusjes Anita en Alexandra Hoffman weer het eind. )

Er kwam een echte strenge meneer op ons af, of we aub weg gingen, want we mochten niet bij het podium komen. Toen we protesteerden dat het de andere avond wel mocht zeiden ze, aber, jetz nicht mehr. En ja, dan ga je maar weer.

Dan maar naar de Hansistand, waar veel dingen te koop waren. Hebbedingetjes. Tshirts, dekbedovertrekken, kussenslopen, posters, foto`s met handtekening ( gratis, voor mijn zus en mijn nicht ) Cd`s, sjaaltjes etc.

Er waren nog tig wachtenden voor me, maar, ik genoot alleen al van al dat gedoe om mij heen. Ze kwamen op mij toe en vroegen waar die lichthartjes te koop waren, en toen ik zei dat ze alleen de vorige dag te koop waren bij de Zilelrtaler, waren ze teleurgesteld. Nou ja, ik heb hem.En ik hou hem. Hij staat thuis in mijn meegekregen Mozartmok.
Lekker puh. Misschien heb ik hem nooit meer nodig, maar het is leuk.

Een ander zei me al, dat je daar je geld aan uitgeeft. Moet ík toch weten? Ik wil een souvenirtje meenemen voor mezelf ook. Koop cadeautjes voor iedereen, dus, voor mezelf mag ik ook wel wat.

Er kwam een Duitse mevrouw. Ze werd ook weggejaagd. Mopperen dat ze deed. Met haar hoofd schudden en boos kijken.Ik glimlachte zo eens zoetzuur toen ik haar gezicht zag. Ineens werd het programma weer geopend met "Joehoehoehoe..."En zij had het niet gezien. Ze draait zich om alsof ze geschoten werd en een hartgrondig:"Tjesses Maria"kwam uit haar mond. Ze legde wel drie keer haar hand tegen haar borst en moest er diep van zuchten. Eerlijk gezegd heb ik haar, terwijl ik de andere kant op ging staan kijken, vierkant uitgelachen.
Mij mogen ze ook uitlachen als ik schrik of iets raars doe.

Het programma nam een aanvang met de zusjes Hoffman. Maar ja, ik mocht geen foto`s maken van dichtbij, dus toen was ik zélf boos, maar een vrouw uit ons gezelschap zei dat ik gerust wel eventjes stiekum een foto kon maken want ze stonden allemaal in het middenpad dus ik heb toch wel foto`s gemaakt, al zijn al de binnenopnames eigenlijk niet echt scherp, ondanks dat ik mijn toestel er op had afgestemd.

Ten eerste beweegt het allemaal en er staan mensen voor je, je krijgt een duw in je rug, oprotte, je staat in me beeld, maar ja, enige beelden heb ik wel. Er werden een paar mannen uit het publiek gehaald, Jan en Frans. Die mochten op het podium komen, ze kregen alle 2 een paar koeiebellen, met nummers op, en onder begeleiding speelden ze dan, samen met de Hoffmannetjes de sneeuwwals. Klonk wel leuk.
Ze werden later onder luid applaus begeleidt naar hun tafeltjes en Anita Hoffman ( de donkere helft ( zo is er ook een titel van een boek van Steven King, maar goed ) liep vlak naast me. Maar net te vlug om er een foto van te maken. Ze zien er net uit als barbiepopjes.

Eindelijk gingen ze dan toch de slotmedley zingen en konden de vrouwtjes onder ons gaan likkebaarden. Daar kwam Hansi het podium op. Maar ja, we moesten weg blijven van het podium. Ik stond aan de zijkant, van voren. Om toch stiekum foto`s te kunnen maken.

Hansi nodigde iedereen uit om dichter bij te komen, zodat we gezellig dicht bij hem waren. Hij vond het absoluut geen probleem. Dus ja, de strenge lijfwachten hadden het nakijken. En er werd geflitst en gefilmd en geklapt en handjes geschud en bloemen gegeven. Hansi lispelde in de micro dat hij nog nooit zoveel bloemen en geschenken had gehad als in Ellmau ( en gij geluft da. Vorige week was hij er ook al en als je op de tv ziet komt er ook genoeg naar hem toe, maar ja, een beetje stroop smeren hoort er bij, zo hou je je fans te vriend )

Ik heb mijn fototoestelbatterij leeg gemaakt ( moest een leuke opname regelen voor mijn zus, ga er maar aanstaan ) en daarna genoot ik verder zorgeloos van nummers van zijn nieuwste cd. Als altijd weer het op 1 na laatste nummer Amore Mio, du bist Schöhn."met op de achtergrond een rode roos. Schitterend om te zien. Wij hadden elke avond zicht op 4 grote monitoren, zodat we toch niks hoefden missen, maar het is leuker om ze in het wild te zien.

Lekker met sterrenregentjes, lichthartjes, de armen boven het hoofd, langzaam wuiven als zeeanemonen op de oceaanbodem. Verukkeluk.

Aan alles komt een eind, zo ook aan deze laatste feestavond. Warm en trillerig weer naar de bus. We moesten de andere dag vroeg er uit.
Dat wordt dan echt het allerlaatste verslag. Hoop dat jullie genoten hebben, zelfs degenen die niet van Duitse muziek houden, wie weet heb je lekker geslenterd over de boerenmarkt. Ook leuk, hoor.