HAAR VRIEND, DE DOOD
Zij bereikte de leeftijd van negentig jaar. Haar geest vertoefde in haar jeugd.
Zij leefde eenvoudig, had het niet zwaar.Er werd voor haar gezorgd,tot haar vreugd.
Ze sprak met haar ouders, met haar man. Haar dochtertje wiegde zij op schoot,
geloofde hen niet die zeidden:"Dan kan immers niet? Die zijn allang dood."
Een verpleegster was als een zus voor haar."Jij verandert ook niks, zeg."zei ze altijd.
De zuster lachtte dan."Zo is het,Claar. Maar jij mag er ook zijn, lieve meid."
Dan glommen die oogjes. De lachende mond, tandeloos, naar de verzorgster geheven.
Tevreden dat zij hier bekenden vond. Bekenden uit een vroeger leven.
En op een ochtend vond men haar. Ze was niet meer, was heengegaan.
Op de gezegende leeftijd van negentig jaar. Niemand liet om haar een traan.
Alleen Martha, die haar zus mocht zijn, huilde even om haar oude vriendin.
Waar zij nu was, daar was het fijn. Terugzien zou ze daar haar geliefd gezin.
De dood was als een vriend gekomen, bracht haar bij familie, maakte blij.
Niet langer in een wolk van dromen maar zittend aan Gods rechterzij.
