3 Oktober togen wij naar Ellmau. Dat deden we elke keer, maar deze keer gingen we er een uitdag van maken.
Omdat de sneeuwgrens wel erg laag geworden was verwachtte Sjaak dat we best wel eens wat van dat witte spul zouden kunnen zien, zeker op wat grotere hoogte. Je kon , indien je dat wenste, met een monorail naar boven, naar Ellmauss Zauberwelt, waar een panoramarestaurant was en speeltuintjes voor de kinderen.
Onder het mom dat je alles in je leven een keer gedaan moet hebben toog ik naar de monorail. Je had op je button gratis toegang. Er waren nog tig wachtenden voor me, maar, er reden twee treintjes, en het duurde op zijn hoogst maar 5 minuten voor je er weer in kon en er konden een hoop mensen in, welliswaar staande als haringen in een ton, maar je bent ook zo weer boven, dus, dat eventje, en je kon jezelf ook goed vasthouden.
Toch een beetje met kloppend hart, een beetje het onbekende avontuur tegemoet, ging ik in de monorail, niet bij het raampje, want ik heb hoogtevrees. Ik hoor jullie al zeggen, wat doe je dan in de bergen, maar ja, anders zie je ook niks.
Halverwege onze rit naar boven zagen we inderdaad al een heel dun laagje sneeuw. En hoe dichter we bij het restaurant kwamen, des te dikker werd de sneeuwlaag.
Boven lag al een flink pak. Wat gezellig, nog ongerept.
Het was ook best wel koud daar. Logisch, anders zou de sneeuw niet blijven liggen. In het restaurant was het heel erg druk want er was daar ook, als onderdeel van de muziekherfst, een orkestje van 3 jongens, de Alpis, die allerlei leuke nummertjes ten gehore brachten en de stemming er goed in hadden.
In het zelfbedieningsgedeelte kon ik de verleidng niet weerstaan om een grote mok chocomel te kopen, maar, zonder slagroom.
Nadat ik die lekkernij had geconsumeerd ging ik naar buiten. Joechee, joechee im pulverschnee. De mensen buiten waren uitgelaten, net als kleine kinderen die in het speelkwartier lekker in de sneeuw mogen spelen.
Er werd driftig gesmeten met sneeuwballen en er was zelfs een meneer die een hele dot sneeuw op zijn hoofd had gezet. Lijkt mij wel iets om koppijn van te krijgen, maar ze hadden zo een pret. Je genoot er van, alleen al door er naar te kijken.
Er was wel een mevrouw die boos werd, want ze kreeg een sneeuwbal tegen haar bril, en dat is natuurlijk linke soep. Ten eerste doet het pijn en ten tweede zou je bril kapot kunnen gaan en dan ben je flink onthand.
Om 12 uur gingen we weer naar beneden, want we moesten om half 1 weer in de bus zitten. En, beneden in de feesttent was het ook weer leuk, en, warm.
De ezelrock werd gezongen en er zaten opvallend veel ezels in de zaal ,waaronder ik zelf,die ie-ja,ie-ja-ie-ja ooh. blérden. Lachen.
Om 1 uur zat iedereen weer netjes op zijn plaats in de bus en ging het richting kaarsenmakerij. Het was wel weer aan het miezeren. Maar ja, dat heb je, als het boven sneeuwt, regent het van onderen.
De kaarsenmakerij ( ik weet de naam van het dorpje niet meer waar we waren) was best indrukwekkend. Er stonden voor alle gelegenheden kaarsen. Doopkaarsen, condoleancekaarsen, communiekaarsen, grote stukken voor de kerst, je keek je ogen uit. Ik had jammergenoeg niet mijn fototoestel bij me. Wist ook niet of je foto`s mocht maken, Waarschijnlijk niet.
We kregen een bon, en als je dan voor 15 Euro besteed had kreeg je gratis een doosje geurkaarsjes mee ( vanille ) Ik was op zoek naar een cadeau voor een pastoor en een koster. Voor de ene werd het een gouden kelk en een symbool van Christus, voor de andere alleen een zilveren kelk, zonder symbool. Voor thuis nog een bepaalde kaars die we thuis ook hadden, alleen een slag groter, en mezelf trakteerde ik dan nog op een kaarsenkikkertje ( ik spaar kikkers ) . Alles afgerekend. Wat wegen die kaarsen, zeg. Onvoorstelbaar.
De kaarsenmakerij was ook gelijk annex wassenbeeldenmuseum, met Sissi en haar partner, de kleine Mozart, het Laatste Avondmaal, de dood van Jezus aan het kruis, met Magda en Maria wanhopig er bij, helemaal precies op ware grote. Vond het een beetje eng. En Sneeuwwitje met haar zeven dwergjes. Echt prachtig.
Na de kaarsenmakerij gingen we naar Conditorei Hacker, waar nog ambachtelijke Apfelstrudel wordt gemaakt en wij kregen gratis koffie met zo een lekkernij en geserveerd in een Mozartmok. Een exemplaar van die mok kregen we als souvenir mee naar huis. De groep werd in 2en gesplitst, zodat de ene helft naar boven ging, om te zien hoe zo een heerlijkheid wordt gefabriceerd, terwijl de andere groep lekker zat te smikkelen. De strudels waren nog warm en lekker dun en overladen met poedersuiker. Een ware lekkernij.
Er lag bij ieder bordje een recept, met een Nederlandse tekst, hoe je ze kan maken, helaas heb ik geen oven. Maar mijn vriendin bakt graag, dus, wie weet geef ik haar het recept. En dan kan ze altijd ook zo iets lekkers bakken en mij uitnodigen,,,ik wordt vaak gevraagd om bij hen koffie te komen drinken.En dan stopt ze me vol met van alles. Dan ben ik nog met het ene bezig en dan vraagt ze alweer of ik nog wat wil eten of drinken. Het is daar de zoete inval, maar ze zijn zo verschrikkelijk lief.
Na de conditorei hadden we nog een klein kwartier om souvenirs te kopen en wat rond te struinen, en savonds weer naar het artiestengala.
Marc Pircher, de Zellberg Buam en de Zillertaler. Er zullen wel mensen onder jullie zijn die het niet zoveel zegt, maar er komt leuke muziek uit die kerels.
Het is allemaal heel vrolijk. Bij de souvenirsshop waren er van die lichthartjes te koop, die flikkeren en verschillende kleuren aannemen. Daar wordt dan mee gezwaaid bij een langzaam nummer, of gewoon lekker mee in het ritme bewogen. Een feestelijk gezicht. Ik heb ook zo een hartje gekocht.
Na afloop stonden alle artiesten op het podium en ze speelden Jeppa Jeppa ( Zillertaler Hochzeitsmarch, ook wel bekend van BZN. )
Achter in de zaal vormden jongelui een kringetje en begonnen de polka te dansen en in de zaal gingen ze op de tafels staan en klapten in hun handen op het ritme. Heerlijk is dat, als je dat zo mee mag maken.
Met de hele meut eindigden de muzikanten met het hele rustige Sierra, Sierra Madre. Shaken, joh, met die lichthartjes en de sterrenregen die je er ook gratis bij kreeg, en dan de rest van de zaal donker en iedereen meezingen. Ik stond te trillen op mijn benen, en niet omdat ik zo lang gestaan had of voor mijn part de polka had gedanst. Gewoon de kick.
Je wordt er helemaal in meegezogen, als het ware.
Het lijkt een soort massahypnose. Na een daverend applaus gingen de artiesten weer af en wij togen weer naar de bus, terwijl het liedje nog in mijn kop bleef doorzeuren. Nog 1 dag, dan zat de tot nog toe hele fijne vakantie er weer op. Wat gaat het snel,vooral als het mooi en leuk is.
Ik hoop dat jullie met mij gesmuld hebben van de apfelstrudel en sneeuwpret hebben gehad. Tot morgen. ( met braderie, Hansi en de schrikreactie van een duitse dame )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten