Ik hoop dat jullie al geluncht hebben en een kopje thee of koffie bij de hand, zodat je weer op je gemak kunt lezen.
Na het ontbijt vertrokken we naar de Achensee. Net zoals Sjaak zei, voor Nederlanders of Belgen is het niet altijd makkelijk om nou het verschil te kennen tussen see en meer, want het is juist omgedraaid.
De see is eigenlijk niets meer dan een meer, en Das meer, dat is de grote plas.
Zoals hij zei, als je het in het Nederlands gaat vertalen spreek je van een meerzeemin of een meerman die vaart. Nogal verwarrend, maar wel leuk. Wij woonden zelf vroeger in Biggekerke, en het grapje bestaat dat de vele Duitsers die elk jaar ons dorpje aandoen, al spreken van Schweinenkirche am Meer. Daar moest ik wel aan denken, toen Sjaak dat zo zei.
We waren nog een heel tijdje onderweg voor we op de boot konden. Dat hadden we er om gedaan want de eerste boot lichtte om kwart over 11 het anker. Er konden een heleboel mensen op.
Sommigen gingen aan dek, waar het op het bovendek ontzettend hard waaide, anderen gingen binnen zitten, waar je ook kon lunchen of koffie kon drinken. Ik koos eerst voor binnen, maar het buitengebeuren trok mij toch ook wel dus probeerde ik het beneden. En, het waaide wel stevig, ik had dan ook mijn jack helemaal dichtgedaan, en , al smullend van een capuchino en een tosti ( gekke combinatie?) en mezelf tot mijn grote ergernis besmeurend met ketchup ( gelukkig op een zwarte spijkerbroek) keek ik om me heen, aan alle kanten omringd door bergen, bossen, hekjes om lawines tegen te houden, eeuwige sneeuw.
Er werd driftig gefilmd en gefotografeerd, maar dat had ik er niet voor over, want in feite krijg je dan steeds dezelfde beelden, en dat is zonde van je opnames, want je weet nooit wat voor moois je nog tegenkomt.
Na het van boord gaan mocht je jezelf nog een dik uur vermaken, ook weer vanwege de rijtijden, en er werd zo wat rondgelopen, ook naar de toiletten, souvenirswinkeltjes aangedaan. Dan weer langzaam terug naar de bus, alwaar we richting Krimml Wasserfall koersten.
Ik ben er zelf al eens geweest, de halve klim, met mijn ouders, toen het vreselijk regende, en toen waren we van boven nat van de regen en van onder nat van het gespetter van de waterval, maar het is echt indrukwekkend. Dat moet gezegd. Je kon tot bij het begin van de waterval komen, maar helaas was daar weer geen tijd voor, en je moest ook nog betalen daarvoor. En ik was net op de brug toen ik werd tegengehouden en me verzocht werd, als ik naar de waterval wilde, dat ik moest betalen.
Ik kreeg er een kleur van en zei dat ik geen geld had en dat ik niet wist dat je er voor moest dokken, en ben maar vlug teruggekeerrd, deze keer bergopwaarts. Au. Mijn arme knietjes. Oef, mijn bovenbenen. Amai, mijn enkels...Voel je het ook al? Ik heb leuke souvenirtjes kunnen kopen voor mijn vrienden, dus, dat was voor zover geregeld. Ze hebben de cadeautjes heel netjes voor me ingepakt. Thuis heb ik ze weer uitgepakt want ik wist niet meer wat er in zat ( hihi) en ik wilde ze zelf ook weer inpakken en net als met Sinterklaas opschrijven voor wie welk cadeautje was.
Spannend wordt dat nog in November, als ik naar mijn vrienden ga in Nieuwveen. Hoop dat ze het leuk vinden. Maar ja, ze hebben er zelf om gevraagd, maar dan weten ze nog niet hoe het er uit ziet.
Savonds kwamen de eerste bekende artiesten optreden en de avond duurde van 8 uur tot half 11. Eerst werden we weer toegebruld met de bekende kreet , daarna weerklonk de tune van het duitse tv programma Der Kröne der Volksmusik ( waarbij een superprijs wordt uitgereikt aan de meest gevraagde en succesvolle artiest(e) Ik moet altijd een beetje huilen van de melodie en zie dan steeds die prijs voor me, een grote bergkristal op een gouden voet, volgens mij moet dat echt heel zwaar wegen.
Als eerste beet Belsey de spits af, een zangeresje dat vorig jaar de Grand Prix gewonnen had, samen met een zanger, Jan, en een liedje dat ging over de bergen, over Ave Maria en waar meestal over gezongen wordt in Oostenrijk, en die liederen hebben over het algemeen veel succes.
Belsey komt oorspronkelijk uit een arm deel van Indie en ze is geadopteerd toen ze 1 jaar oud was en nu zet ze zich in voor de derde wereld en de kansarme kinderen. Schitterend natuurlijk.
We waren "Super" en er werd driftig meegeklapt en geschünkeld,
Als tweede kwam Rudy Giovanni, een mooie jongeling met een dijk van een stem waarvan je de rillingen over de rug lopen. ( en dan hoef je geeneens koorts te hebben )
Hij begon met La Montanara. ( ben ik allergisch voor, net als voor het Wilhelmus , hihi ) en ik zat met tranen in mijn ogen te luisteren. Mijn ouders waren heel dicht bij mij, die avond. Mijn moeder vond het een lievelingsliedje, mijn vader bromde altijd wat mee, als het ten gehore werd gebracht.
Ook het Wolgalied kwam nog langs en Conté Partiro, waarop ik weer een vijftal jaren terug ging en in mijn slaapkamer bij de radio zat, omdat ik niet kon slapen van de migraine vanwege een fors groeiend aneurysma wat eerst verkeerd was ingeschat. Dan werd de plaat altijd gedraaid ( en nog meer mooie muziekjes, midden in de nacht. Ik heb daar wat gezeten, die tijd,met mijn koptelefoon op, in mijn schommelstoel.
Ook dacht ik terug aan mijn overleden zus, die ook alle platen had van Andrea Boccelli, en één van de platen van hem werd gedraaid tijdens de crematie. Wat kan muziek veel in je losmaken. Rudy zong samen met Belsey het winnende liedje van vorig jaar. En weer werd ik teruggeslingerd, toen mijn moeder nog leefde en tegen mij zei:"Dit zou best wel eens kunnen winnen, want het gaat ook weer over de bergen en over Maria. "En het was ook inderdaad zo.
Marianne Cathomen en Claudia Jung vond ik eigenlijk niet zo, maar het werd wel heel gezellig. Het Edelweiss Orkest speelde "En nou de handjes, de lucht in, en kijk me lachend aan ( uiteraard in het Duits.)
Marianne Cathomen liet ons allemaal leuke melodietjes zingen, en de Edelweiss Orkest speelde Udo Jurgens, waarop iedereen keihard blerde
"Aber bitte mit Sahne."
We kregen de slappe lach en werden uitbundig.
Marianne Cathomen vond ons "Super
maar dat kwam er uit als Soepe. Dus, telkens als ze iets gezongen had zaten wij aan ons tafeltje:"Soepe"Na Claudia Jung ben ik afgehaakt.
Heb nog wel een paar nummers gehoord, maar ik was ineens moe geworden, en het was nog een heel eindje naar de bus.
Weer een onvergetelijke dag lag achter ons, en de aankomende dag gingen we ook heel leuk invullen, maar, dat zien we morgen dan wel weer. ( deze keer echt hoor, niet meer vanmiddag. Het zal raar zijn als ik klaar ben met mijn verslag, want dan heb ik niet zoveel blogjes meer te schrijven.) Ik moet nu denken aan een pastor die bij ons de dienst wel verzorgd en als hij de overweging gemaakt heeft ( hij is een boeiend predikant ) zegt hij altijd, Amen. Ik dank U voor het Luisteren."Dus, bij deze, Ik dank jullie voor het lezen. Het was een hele kluif. Soepe...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten