Er schommelt een wiegje in 't bloeiende hout.
Een wiegje met bloemengordijntjes.
Dat hebben twee vogeltjes samen gebouwd
en zie eens, hoe keurig en fijntjes.
Als 'windeke speelt,
de loverkens streelt,
dan schommelt het tedere wiegelijn mee
als scheepje op deinende zee.
In 't schommelend wiegje is 't wonder geschied.
Uit d'eitjes zijn jongen geboren.
Nu zingt in verukking de vogel zijn lied,
een liedje, zo zoet om te horen.
Hoe 't jubelt door't hout
en schatert door 't woud.
En moedertje dekt ze, van 't luisteren niet moe
met koest'rende vleugeltjes toe.
