Hier ben ik dan weer. Neem een kop koffie, ga zitten en geniet.
De eerste officiele dag van onze vakantie was begonnen. Smorgens ten vroegste wakker, eerst ontbijten, zelfbediening. Er was wel van alles te krijgen, broodjes, ( lekker knapperig ) hartig en zoet beleg, er was een broodrooster en zelfs een eierkoker.
Je kon sap nemen en zelfs melk. Bestek vond je op de tafeltjes. En ze kwamen dan langs om te vragen of je koffie of thee wilde. Dat ging in kannetjes, dus je had altijd 2 kopjes.
Ik wist eerst niet dat ze melk hadden, maar ik vind koffie of thee eigenlijk niet zo lekker bij het ontbijt. Trouwens gewoon ook niet. Heb liever warme melk.
Maar naderhand bleek dat je die gewoon zelf kon tappen, bij de sapjes.
Je moet het maar weten.
Na het ontbijt even het dorp in, want Sjaak zou pas om half 11 wegmogen, ook vanwege de rijtijden of zo, want overal zijn regeltjes en wetten voor, zelfs voor buschauffeurs.
In het dorp kocht ik postzegels en ansichten en enveloppen voor de thuisblijvers. Dat had ik beloofd, ook al is het maar 6 dagen, maar ik krijg van mijn vriendinnen en vrienden ook altijd een kaart, al zijn ze maar 3 dagen weg. Meestal zijn ze dan al thuis ( ik ook waarschijnlijk) maar toch vind ik het leuk. Ik zelf bewáár al die kaarten.
Maar goed. Na het boodschappen doen, in de regen, mijn ID kaart weer terug gekregen en wachten op de bus. ( Busje komt zo ) We zaten buiten op het terras en we hoorden de bus al aan komen ronken, gevolgd door de andere bus van dezelfde maatschappij, onder leiding van Toon.
Wij waren steeds bij elkaar. Het kon wel eens een paar minuten schelen, maar Toon en Sjaak belden met elkaar en dan , als de ene bus leeg was kwam de andere er aan en hadden we toch ons hele gezelschap. Reuze gezellig, want dan zag je ook je maatjes weer uit de andere bus.
Ik zat eerst alleen in de bus maar er schoof een man naast me die vroeg of hij naast me mocht zitten, en of ik toch niet bijterig was aangelegd.
( grapje) Hij was gebruind, getatoeeerd, had een uiterlijk waarvan je dacht, jij zou best zeeman geweest kunnen zijn.
We kregen het over van alles en nieuwsgierig vroeg ik hem dan ook:"Ging jij zo vaak op vakantie of ben je zeeman geweest?"Ik vond het leuk te horen dat hij inderdaad op zee gezeten had, op de grote vaart, van 15 jaar tot 50, toen was hij aan wal gekomen. Zijn vrouw was al 14 jaar overleden. Nu pas zag ik dat hij een vrouwenring om zijn pink had, veel kettingen met daaraan een trouwring, zoals je dat wel vaker ziet.
Maar, we hebben heel geanimeerd gepraat. Hij was in gezelschap van twee dames, die waren al 50 jaar bevriend met zijn vrouw. Ze waren ook al weduwe. Wat kan er veel leed zijn onder de mensen, zonder dat je daar iets van af weet.
Maartje en Sjaan zaten op het Enkhuizer Smartlappenkoor. Rinus ( de zeeman ) kon geen noot lezen en kon ook niet zingen.
We stapten onderweg even uit en kwamen bij een kiosk. Er was daar een mechanisch orkestje en voor 1 Euro kon je het laten spelen. Niemand nam daar sjoege van, ze maakten wat foto`s en liepen er langs maar voor de rest niks. Ik dacht:"Nou, zijn er nou geen mensen die voor zoiets een Eurootje overhebben? Ik wil wel eens weten wat voor geluid er uit komt."Ik offreerde een Euro en er klonk een vrolijk Oostenrijks wijsje. En gelijk iedereen er om heen en wat mooi en wat geweldig. Toen hadden ze ineens wél belangstelling.
Toch had ik het idee van Lekker Puh, daar heb ik maar eens even voor gezorgd. Anders was het een saaie bedoening geweest.
Het bleef best een hele tijd spelen.
Hierna stapten we op, want de bussen moesten weer vertrekken.
We gingen naar Zell am See. Das See ( het meer ) is eigenlijk het enige aantrekkelijke van deze toeristenplaats, want op zich is er weinig te beleven, eerlijk gezegd. Er was daar ook een giga overdekt zwembad, en mensen die dat wisten, die waren al vaker met de reis geweest, die hadden hun zwemspullen meegenomen dus die gingen anderhalf uur zwemmen. Ook een optie. Het was heel warm, nu de regen gestopt was.
Smorgens nog 2 truien aan en een jack, smiddags op een terras met een glas appelsap in de zon, in 1 trui en zonder jack. Maar toen ik weer ging lopen woei er een toch koud windje.
Nadat ik gegeten had en mezelf verkleed voor de eerste muziekavond voelde ik me koortsig, alles deed me pijn en ik was ijskoud over mijn ruggegraat. Ik dacht, dat gaat hier niet helemaal goed. Laat ik maar een paracetamol pakken. De andere dag was ik ook verkouden. Maar de halve bus zat te hoesten.
Om 7 uur stond de bus voor de feesttent in Ellmau. Op een groot parkeerterrein waar nog veel meer bussen stonden. Overal liepen mensen met buttons op, dat was je passepartout voor deze week, dan kreeg je overal toegang. Er kwam een leidster die elke groep naar een apart gedeelte begeleidde. Je moest verschrikkelijk goed opletten en ook heel rap zijn want ze liepen daar heel erg hard. En als je dan al moe bent van het lopen en van steeds in en uit de bus, terwijl je knieën kraken, dan valt het niet mee om het bij te houden.
Het is niet te omschrijven hoe druk het was, maar wie vaak naar de Duitse tv shows kijkt kan het zich wel voorstellen. We zaten allemaal aan lange tafels, op harde houten banken. Rug aan rug. Als je het nadeel had dat er een beweeglijk persoon achter je zat, dan zat je niet echt lekker.
Sommigen hadden een kussentje meegenomen, anderen zaten op hun jas. Die kon je ook nergens kwijt. Maar goed, je bent uit, dus, allah.
Deze avond was een opwarmertje. Nog geen bekende artiesten.
De avond werd ( elke avond ) geopend door een entertainer die keihard zijn begroeting begon met een uitbundig "Joehoehoehoe"
Altijd waren er mensen die schrokken, dat vond ik wel geinig. Op de laatste avond ook, daar vertel ik uiteraard ook nog over.
Het duurde allemaal een beetje lang en eerst werden al de gasten opgenoemd:"Waar zijn de mensen uit Duitsland?"Dan gingen handen de lucht in en "Hartelijk welkom. Waar zijn de mensen uit Holland?"En dan ging een hele tijd zo door. Was er al een kwartier verstreken.
Er kwamen blaasorkesten, van die kapellen uit verschillende regio`s van Tirol. Dat is altijd wel een mooi gezicht, als ze zo binnen marcheren in die verschillende gekleurde pakken met van die sportkousen aan en veren op hun hoed.
Er kwam ook nog een shuplattergezelschap ( dijenkletsers noem ik het altijd maar. Op zich een hele kunst. Om kwart over 10 moesten ze er mee stoppen, want dat is ook weer wettelijk bepaald, daar de reisgezelschappen ook weer met die scherpe rijtijden zitten.
Morgen gaan we een rondvaart maken ( of misschien vanmiddag wel) en naar de Krimml wasserfall,dus, wordt het een beetje waterig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten