De natuur heeft iets ingetogens vandaag.
Bladeren vallen langzaam naar omlaag.
Volkomen stil is het om mij heen.
Ik ben hier helemaal alleen.
De wind ruist in de verkleurende bomen
Weldra zal de winter zijn gekomen.
Zoveel jaren al, zoveel seizoenen voorbij
Verglijdend van het ene in het andere jaargetij.
Al zoveel jaar zijn jullie er niet meer
Elk jaar denk ik daaraan, telkens weer
Jullie rusten in vrede, dicht bij elkaar.
Oh, kon ik jullie zien, slechts even maar
Ik zou zo graag even bij jullie willen wezen.
Daar waar je geen ziekte of pijn hoeft te vrezen.
waar het mooi is, vredevol en prachtig
Waar je een nieuw lichaam hebt, gezond en krachtig
Waar je kunt wandelen in de Hemelse tuinen.
Waar Engelen spelen op hun bazuinen.
Maar och, ik weet dat dit niet mogelijk is
maar soms voel ik toch een licht gemis.
Dat komt door de bladeren op het graf
waar ik daarnet nog de plantjes water gaf.
Ik kuste de foto op de steen met jullie namen
En zei, na een stil gebedje, zachtjes Amen.
Nu loop ik door de stille laan met aan het eind het kruis
Nadenkend ga ik nu naar huis.
De bladeren dwarrelen traag van de bomen.
Spoedig.....zal de winter......zijn.....gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten