OVERPEINZING
De radio staat aan. Het is Goud van Oud.
De liedjes die je hoort klinken vertrouwd.
De nummer twee hit is Wim Sonneveld
die, al zingend, over zijn dorp verteld.
"Thuis heb ik nog een ansichtkaart,waarop een kerk, een kar met paard"
Je ziet het voor je. Je hoort de kar op de keien
ratelen. Het grazende vee en de oude boerderijen.
Mijn moeder heeft een foto, daarop staat de dorpskerk.
Zij kan zo mooi vertellen over haar leven, over haar werk.
Ze heeft het zwaar gehad, geen zorgenvrij bestaan gekend.
Al zwoegde ze hard, ze kreeg daarvoor geen cent.
"Dit dorp, ik weet nog hoe het was. De boerenkinderen in de klas."
Schoolfoto's komen tevoorschijn. Drie kinderen op rij.
Er waren ook broertjes en zusjes bij
want de klassen bestonden wel uit vier leerjaren bijeen
maar sommige lessen waren algemeen.
"De dorpsjeugd klit wat bij elkaar,in Minirok en Beatlehaar.
Ik heb hun vaders nog gekend. Ze kochten zoethout voor één cent.""
Je was gelukkig met een kleinigheid,
was niet jaloers,kende haat noch nijd.
Met een halve appel was je al blij.
Dat was voor ons toen een echte lekkernij.
Het is als in het liedje, van al die doodgewone dingen
is niets meer over. Slechts herinneringen.
"Ik was een kind, hoe kon ik weten dat dit voorgoed voorbij zou gaan."
De muziek sterft weg. Mijn ogen zijn nat. Ik voel een brok in mijn keel.
Ik wordt van dit nummer altijd zo emotioneel.
Waarom verlang ik naar mijn eigen kindertijd terug?
Omdat ik oud wordt? Het gaat tóch al zo vlug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten